Όταν ήμουν κοριτσάκι, για να αποκοιμηθώ, η γιαγιά μου, η Ματίνα, μου τραγουδούσε γλυκά και μου έλεγε ένα παραμυθάκι. Συνήθως, μου έλεγε παραμύθια που τα θυμόταν από τη δική της τη γιαγιά, τη Διαμάντω, την αρχόντισσα από την Ύδρα. Ύστερα, με φιλούσε γλυκά στο μέτωπο, με σκέπαζε τρυφερά και μου ευχόταν «Καληνύχτα». Υπήρχαν, όμως, βράδια που δεν με έπαιρνε εύκολα ο ύπνος, γιατί ήθελα να ακούσω τη «Σταχτοπούτα της αγάπης»· τη Σταχτοπούτα, που η απλότητα, η γενναιοδωρία και η αγάπη τη στόλιζαν όσο καμία άλλη στο βασίλειο, περισσότερο κι από τη σπάνια ομορφιά της. Ο βασιλιάς την έκανε γυναίκα του και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα… όπως σε όλα τα παραμύθια. Η Σταχτοπούτα της αγάπης, όμως, στο παραμύθι της γιαγιάς είχε και συνέχεια…